Duamın bed olduğu yakarış bir şiir...

Seviyor, seviyorum.
Ve O ki kavuşmak mümkün olmayacak!

Sen oldu, sen baktı, sen gördü...
Ve olmadın,
İnkâr eyleyince his ve sen.
Yüreği kuruyana dek
Yalnız kendinleşmeye
senden, sen olmaktan...
ihtiyacı var sıyrılmanın... -Benim

Bütün red, inkâr iken
İspat kıldı şiir. -Aşkımı

Şehir devletleri iken bir yan,
Ve yanarken an be an...
Diyar’ım ben ve şairliğim...

"Reddetmek, hoşa gider."
Sizce de öyle değil mi?
Biçaresinden bir şairi divane eylemek
bir insana neden tek seçenek olsun?

Yürümek, çayın sıcaklığında
Yürümek neden imkansız?

Bir militanın vatanı,
Bir alimin küfrü,
Bir fahişin tövbesi,
Bir şairin, Azadi’nin, düşü, düşkünlüğü...
Ve bu şehir neden seni doğurmuyor?
-Seni bulduğum halde!
Ya da neden yalnızca seni?

İlhak û inkâr kanıt iken
Bir zalım, yâr olmuş iken
Günahıma sebep u paydaş iken
Yeniden çizilsin sınırlar!
Çünki reddi vicdanıma layıksın kadın!

Yolun bulamayıp kahrolasın!
Bir daha, bir gönüle düşmeyesin!
Cemresiz, ilhamsız kalasın!
Benden gayrısına el olasın!
Kendin, kendinden bıkasın!
Şarkısız, türküsüz...

(Berfanbar 15/Siwêreg)
#Azadiice

Ramazan Çetiner