Serin bir yaz akşamında
Saçlarını tarardı rüzgar her estiğinde
Uzaklara dalardı gözlerin
Gömerdik yalnızlığın suskun sesini

Zamansız bitişlere geçit vermezdim
Akıntıya bırakırdım kendimi
Dalgalar atardı sensiz kıyılarıma
Bulamazdım kumlar da bıraktığın ayak izlerini

İmkansızlıklar içinde hep seni sevdim
Sana ulaşamamanın acısını yüreğimde hissettim
Bana en çok ne koydu biliyor musun
Ne vedasız gidişin
Ne de yüzüme söylediğin sitem dolu sözlerin

Beni üzen tek şey
Gönderdiğin ucu yanık mektuplardı
Onlardı aramızdaki tek bağ
Gözlerine bakıp da söylemeye cesaret edemediğim
Beni anlatıyordu onlar

Hatırlar mısın
Toprak kokan yağmur kokusunda
Sessizce yürür peşinden gelirdim
Ve sen farkında bile olmaz
Bir kez olsun başını çevirip bakmazdın

Seni senden iyi tanıyorum artık
Her yağmur sonrası
Doğan güneşi çiçeklere bıraktığı
Çiğ tanelerini severdin
Uzaktan izlerdim seni gölgen gibi
O çocuksu hallerin gülüşlerin
Yüreğimde öyle yer etmişti ki

Ağlaman bile bir başkaydı
Ne zaman gözlerinin içine baksam
İçindeki yalnızlığı görürdüm
Beni sana bağlayan
Tüm güzellikler toplanmıştı sen de
Seni tanımak istedikçe korurdun gizemini
Saklamaya çalışırdın gülüşlerinin ardında
Oysa
O gülüşlerin ardındaki hüznü gördüğümü hiç bilmedin ki

Yol ayrımında iki yabancıyız şimdi
Seni hep anlamaya çalıştım
Senin yerine koydum kendimi
Ya sen sevgili
Çok şey öğretti bu sevda bize
Galiba susmayı sevdik ikimizde

Yere göğe sığmayan hayallerimiz vardı
Gerçekleşmeyeceğini bilsek de
Tıpkı mor başlıklı kız gibi
Seni beni anlatan hikayemiz yarım kaldı
Sen benim için
Son kıtası yarım kalan
Bir şarkı gibiydin her zaman ...


Refik
02 . 07 . 2016
İstanbul