Karanlıkta çekilmedi hiçbir fotoğrafımız
geyiklerin boynuzları taşıdı bir kaç gülüşü
o kadar soğuk değildi hava
göremedim bir kaç fotoğraftır seni
önce bir adam girdi aramıza
sonra çektiler ellerini
nehirler boyunca takip ettim
porsuk kayalar
üryan suların doğurduğu nehirler
gülünç durumlarla karşılaşıyoruz
susmakla ağlamak arasında
şimdi görüyorsun sahili alabildiğine
yine görüyorsun iki kaşının arasında





şüpheli sular değiyor tekrardan ayaklarına
dağlar gülüşlerini esirgemiyor
bir ağaç yalnız kalmış çok ötede
az olan onun ki
toprağı biraz daha özlüyor
birleşik sevdalar yaşıyorum
ellerin hariç gözükmüyor





ölüyorsun sanki uzaktan
yıkayıp götürüyorlar bir kere sadece
bir daha ölünmüyor
saat 12’den sonra içmeye başlıyoruz
su’dan çıkacak her şeye
bir taş ellerinde dönüyor
iddialar toparlanıyor
haydi durmayın şerefe
bana uzaktan gözlerin gözüküyor
bir zar atıldı çoktan
dönüyor,dönüyor ve dönüyor
tekne sallantısı eşlik edercesine uzattı
kaderin sallanmasını yaşadım o gece
kazandım tabi
kazandım öylece





oysa bir bakışta tanımıştım
ikincinin hatırına bakamadan
önce saçların gözüktü
denizi ortadan ikiye ayırırcasına
sonra yeryüzüne indirdin kaşlarını
çatık bir ev gibi arındı sulardan
temizlenmek ağza su almadan oldu
yanlışı tekrarlanmayacak kadar hızlı çıktı gözlerin
kuşlar bakımından göçebeydi oldukça
sonra bir ağacın ruhu okşandı
daha önce bu kadar çekilmemişti içine
yer mavi gözlerin kırmızı
dudakların beyaz taşıyor kumsala
ellerin çıkıverdi birden
görünmeyecek kadar tuhaf





belki de ellerinden geriye kalan
eski bir fotoğraf.