Köyümün çocuklarına ithaf ettiğim bu şiiri 90 lı yılların başında yazdım. Köyde yaşıyorsanız eğer barikatlar sarmıştır her yanınızı. Köyler... Köylerimiz... Köklerimiz ve asla vazgeçemeyeceğimiz...Ergan (Oğulcuk) Köyüde böyle köylerden biridir. Şehre yakın lakin çocuksanız bir de fakirseniz ve yolsuz kalmışsanız, yıldızlar kadar uzaktır Erzincan, Erzincanımız... 70 li yılların Ergan’ı geliyor aklıma. Hala gaz lambaları aydınlatıyor haneleri, kar diz boyu ve en sıcak mekanlar tezeklerin ısıttığı odalar ve hayvanların barınağı ahırlar... Yazlar, kışlar kadar uzundur bu dağ köyünde. Çobanların demlediği o çayın tadı hala damağınızda şeker şerbettir... Şehirden gelen o somun ekmeğinin büyülü kokusu... Bazen tandır ekmeğine katık yapılan o leziz, o kuzu eti gibi lezzetli hazreti somun... Türkü Tadında şiirim köyümün çocuklarına armağandır düne dair, lakin bugüne ve değişmez yarına... Köyde yaşıyorsanız eğer barikatlar sarmıştır her yanınızı. Bugün uzak bir ülkede yaşıyorsunuzdur belki, rahatsınızdır, cebiniz para görmüştür, gönençsinizdir; o ezik duygular değişmez yıllar geçsede, kaderiniz değişmez... Kaçıp kurtulsanız dahi aşamazsınız o ruhunuzu saran sevimsiz barikatı...

Onlar bütün bir ekmeği katıksız yediler.
Türküler uçurdular
Karanlık dağ koyaklarından
Kireç ocaklarından, barikatlardan
Islıkla bir şeyler çaldılar yarık dudaklarından
Onlar bir başına
Türkülerle
Bütün bir ekmeği katıksız yediler.

Ardından koyunlarına elmalar devşirdiler
Bulut oldular kimileyin,
Kuş oldular salt gerçeklikte
Özgürce
Ne deniz özlemi, ne kumsal
Ne de balık vardı düşlerinde
Rüzgarla kuşatılmış bayır ve vadiler.

Önce yakalarına iliştirilen boncukları kayboldu
Sonra çıngırakları
Zamanla kaybolan boncuk
Ve hiç durmayan çıngırakları
Ve zaman...

Onlar bütün bir ekmeği katıksız yediler.
Ve yine türküler uçurdular
Karanlık dağ koyaklarından
Kireç ocaklarından, barikatlardan
Islıkla bir şeyler çaldılar yarık dudaklarından
Baba oldular, ana oldular kimileyin
Ve yine türkülerle
Bütün bir ekmeği katıksız yediler.