Pırıl pırıl ışıltılı bir Haziran akşamında,
Ilık meltemlerin esintisinde,
ürkek,hışırtılı yaprakların,
Örtüsü altındaydı,zaman ve pırıltılı yıldızlar.



Ve ilkbaharı örtünmüş bir gecenin,
Yalın yalnızlığında görmüştüm seni.
Senin engin deniz rengi gözlerine,
Yakamozlarını bırakıyorken yıldızlar ve ay.



Birden içimi,nedensiz bir ateş sardı.
Ve bilmediğim,anlamadığım bir titreşim yayıldı,
içimden dışa,sanki tepemde uçuşan,
Rengarenk yağmurcuk kuşlarına.



Sanki,bütün kılcal damarlarımda dolaşan,
Gök kuşağından yelkenli gemiler vardı.
O garip titreşimler,depreme tutulmuşcasına,
Bitimsiz,bütün bedenime dolandı.



Anladım ki ;
Gözlerinin,yakıcı keskin ışıltısından,
Ruhuma süzülüp,içimi ateşe salan,
Yürek yangınıma,sessizce akan sendin.



Ve birden,senin kokuların sardı,o geceyi.
Sanki,çevrenin her köşesinde,her çiçeğin üstünde,
Senin kokun vardı.



Leylak,ıtır,gül,karanfil
Sen kokuyordun,hepsi sanki.
Her zerresinde sen vardın,
İçime çektiğim havanın.



Sanki,etraftaki her şey,
Ayni renge bürünmüştü.
Her şey,ışıltılı ve pembe.
Çiçekler,yapraklar,ağaçlar,
Gök yüzü,yıldızlar ve ay.



Anladım ki kaderimdi,
Bana düşüyordu,hayatı seninle paylaşmak.
Bütün ruhumla,ihtirasla sindire sindire yaşamak.



Yıllar içinde,hayat iyisiyle kötüsüyle
İhtirasla,hüzünlerle yaksa da,
Ruhumu,bedenimi,benliğimi kavursa da,
Bunun adı,aşk’tı ...
Seni,seninle bir ömür boyu yaşamaktı...kadınım.


Tuğal KÖSEMEN
24.Haziran.2016


Not: Üstteki fotoğraf,gençlik yıllarımdan-1975’lerden.