Annemin sütünü sana sakladım
gece kuşları çığlık çığlığa göç ediyor
odamda,pencerenin dibinde mermerleri aşağılıyorum
neden yalnızım bilmiyorum
bir çiçeğim var büyümeden eğilmeye başlıyor
tensiz insanlar geçiyor
günlüğümde saklı bir çok maske
çıkartıyorum ve uzatıyorum
bakire kızlar geçiyor önümden
sesleri bir denizci kadar sert
yıldızları göğüsleriyle kapatıyorlar
onlara anlamak güç
ölmemek için yaşıyorlar




babamın bozuk plağını tamir etmeye çalışıyorum
geceyle aramızda bir rüşvet bu
ölüler hızlı ilerliyor bugün
sokakların tavanı artık bozgun
belki de bu yüzden bu kadar sıcak
ve ayaklarım kızgın




uzanıyorum insanlığın nefesi içimden çıkıyor
soluk soluğa kalıyorum belli saatler
ayakların geçiyor önce
ellerinle sevişmişler
insanlık utanıyor bizden
özleminin sürgün edildiği bir günde
duvarlara adını sayıklatıyorum
biliyorum,ben de biliyorum
size çığlık kuşları,size
yeni topraklar taşıyorum




bu aralar sen yokken
kapitalizm yine zirvede
ülkeler yeni oyunlar çiziyor
birbirini yutmaca
hava desen artık daha sıcak
sen yoksun
ayşe teyze artık kapımızı çalmıyor
fahriye abla eskisi kadar yiğit bir kadın değil
balkonlardaki beyaz atletler karaya çalındı
çocuklar da kapımı çalıp kaçmıyor
oysa zilin arasına mutlu gülücükler koymuştum
artık kimse bakmıyor




madem sen yoksun
bana ellerini gönder
annemin sütüne batırılmış gövdeni çıkart
biraz özen
biraz süslen
beraber yeninden doğacağımız güne
belki ağaç olarak başlarız
belki bir kedi
sen gel bak daha neler neler
biliyorsun
hayat bu
yokluğunda mükerrer













’Gök çe’