Günbatımı
Güzel yüzün
Günbatımlarının en güzeli Nisan yağmurlarının ölüm sessizliği... Günbatımı ab-ı hayatın son demi, Gözyaşlarımın son pınarı. Günbatımı sensiz, günbatımı sessiz. Kızıllığına kapıldım, Âşık oldum, Rüzgarların getirdiği kokuna... Görmediğim ellerini hissetti, Saçlarımda... Ne büyük marifettir dokunamadan sevmek. Şems’i aşk doğuyordu dünyama Gün batarken. Enhar-ı aşk doluyordu gönlüme Bad-ı safa üflüyordu gözlerin, Ruhuma... Ab-ı efsunun bent oldu dû aleme Bir katre gül düştü leyale Nefhandan. Bipayan çehren Envar oldu subhama Gül-i sahra doluyor şimdi dünyam düşünle Sen beni göremezsin yar Acıların enharında Günbatımı yalnızlığında. Sabaha kadar düşünürken seni, Unuttum gündoğumlarını. Fark etmeden geçti gitti. Şimdi bir tek batımları kaldı günlerin, Leylü nehar batıyor günler Umutsuzca... |