Göğsüm daralıyor yüreğim yanıyor
Olmasaydı sonumuz böyle
Sabretmek sabretmeyi öğrenmek ne zor be sevgili
İçimde bu kadar yangınlar varken
Ruhumu teslim almışken bu kadar vesvese
Çık çıkabilirsen işin içinden

Ne zor şu insan olmak
Herkes insan olduğunu zannederken
Şükür ki sen nasıl insan olunur biliyorsun
Bildiğin içinde bütün bu isyanın kahrın

O yolda ilerlerken ayağına çelme takanlar
Bir bilseler ,bir bilseler ki bu yolun kutsallığını
Bütün işlerini bırakır, yönelirler Sevgili’ye
O mutluluğa ererler
Küçük bir kainat olan kendilerinin farkına varır
Tozu dumana katarak

Severler bütün insanlığı senin için, senden ötürü
Duyarlar taşların yaprakların zikir seslerini
Peygambere selam veren minik taşın öyküsünü
Gururu bırakıp aşağılara yuvarlanan kayaları
Özleminden inleyen kuru bir direği

Sevmeyi sabretmeyi bakmayı bakışını düzeltmeyı bilirsen
Enginlere, nurlarà ,gark olursun
Artık dünya sana dar gelir
Dar gelir kainat, O’na ulaşmak olur en büyük arzun
Sığamazsın bu dünyaya kendi dünyandan küçük cihana

Sana ulaşmak istiyor artık bu beden ve ruh
Hemhal olmak istiyor seninle
Seninle doğmak seninle yaşamak seninle ölmek
Şeb-ı Aruz dur benim ölümüm Sen varken