Bir hazan mevsiminin orta ay’ı
Gözlerimi açtım dünyanın zalimliğine
Hayat, bardağımda bıraktı bir dudak payı
Can bildiğim insaların hainliği ile

Tutunacak bir dal gerekliydi yaşamaya
Bir insan ihtiyaçtı derdimi anlatmaya
Ve ardından geçicektim sonraki aşamaya
Lakin insan bulamadımki zehri atmaya...

Diyarlar arası aralıksız uçuştum
Bir sağlam dal bulabilmek için
Sevgi gördüğümle bir bir buluştum
Acı yüzleri ile tanışınca tutuştum

Her yangından ferhatlarla kaçtım
Bir yolunu bulup kendimi toparladım
Gözlerimi bir gerçeğe daha açtım
Dünyalık ne varsa kalbimde, hepsini aştım

Duruldum, Mecnuna bürünüp durdum
Serzenişler yerine sükunet kuruldu
Ah çektikçe mabedimde demir ocakları kurdum
Piştikce kalp odalarımda biriken kurumdu...

Hayata girenleri sık dokuyup ince eledim
Müzdaripli olanların doğrularını ekledim
Bazen yoruldum sancılardan, tekledim
Ama vazgeçmedim acılar la bekledim...