insan kaybedince aşık olur...
Eşiğimde darağacı, elimde maskem,
Ayak izlerini düşürmüşsün sokağıma, En öksüz sahil fısıldamış ismimi, Sen geceyi arşınlayan, bense kurşunlayan. Avucuma konduğun gün boyamıştım oysa, Kanatlarının rengine geleceği. Güneşi koyup küçük çantana, Üzerime örtüp koyu bilmeceyi, Sessizliğim bile feryat figan ağlarken, Nasıl öğrensin susuzluğum, Avuçlarıma bıraktığın, Bir tutam yağmur ile, yetinmeyi. Şimdi tavafım başlar artık aşka, Hıçkırıklar ekerim zifir tarlalara, Güneşini kaybetmiş bir toprakta, Ne büyütebilirim ki başka… |