ALLAH'A KUL OL
ALLAH’ KUL OL
Ayrılmadan yazmalı insan mektubunu, Ve son sözüymüş gibi başlamalı her sözüne, çünkü hakikat bu, Her sözün son sözün olabilir ve son nefesin yetmeyebilir son sözünü söylemeye, Himmet dilerken bulursun kendini, Himmeti dilediğini hatırlamadığını hatırlarsın. Hani sana her zaman gel diyeni, Tıpkı annenin ilk adımını atışını beklediği gibi ama bu defa binlerce kat daha istekle, Bir adım gel, seni bekliyorum diyeni hatırlamadığını hatırlarsın. Son nefesin ise eğer, dünyalık olanları düşünür ben ne yaptım dersin. Şimdi gel son nefesini vermeden, Son nefesin gelmeden hakikat’i bul, İnsan dediğin nefse kul, Yeter artık bırak nefsini, Allaha kulsun. Seni yaratan Allah, Dön Allah’a ve kurtul. Ölüm ensendeki soğuk nefes, kurtuluşun yok, Ayrılığın müjdecisi, ayırır seni sevdiklerinden, Elem duysan, yasa boğulsan boş. Dünya seni dolandırdı, bin bir yalanla seni kandırdı, Endamına aldandığın dünyan da gitti, sana bir yığın toprak ve iki metre kumaş kaldı. Şimdi ne olacak? Hangi servet seni kurtaracak ? Ya da hangi dostuna çağırsan seni duyacak ? Çağır bakalım en sevdiklerini, dönerler mi ? Duysalar bile sesini, ne oldu derler mi ? Senden kaçarlar, üzerine atılan topraktan sonra orda durmazlar. Sesini duysalar duymamazlıktan gelirler. Bak birkaç cümlelik ölüm nefesini zorladı!... Eğer ölümün kendisi olsaydı ne yapacaktın. Kendine gel, gör artık gerçekleri, Dost istersen Allah yeter. Ömrün boşa verilmedi, senin yaradılışında bir sır var, Ara ve bul, emin ol Allah seni sınıyor. Teşekkürü borç bil, kalk artık gaflet uykusundan, Çıkar at gözlüklerini, Allah’a kul ol, nefsinden kurtul… Nedir ki seni alıkayan Hakka şükretmekten, Hiç düşün dün mü?... YILMAZ AYIK |