Genellikle insan ölünce kıymete biner ya, bizde vakti geçince değer vermeye çalışırız. Bu konuya kısaca temas etmek istedim.

Gönül bahçemdeki güller solunca,
Suyu çok versen de; boş, neye yarar?
Kul hayatta çok çaresiz kalınca,
Ancak yarasını Yaradan sarar.

İnsanoğlu şaşkın, kalıyor naçar,
Gönül kapısını o sevgi açar,
Bu dünya fanidir, her gelen göçer,
Bilmem ki insanlar daha ne arar.

Çınarlar yıkılmaz, daim dik durur,
Her insan mutlaka taşıyor gurur,
Halisane niyet yüzüne vurur,
Olmalı insanın ömründe karar.

İnsan düştüğünde dostunu bekler,
Dost görünen gelir, derde-dert ekler,
Ancak o sırrını can dostun saklar,
Düşünce, halini yalnız dost sorar.

Dertli müsterih ol, Yüce Allah var,
İnsana var mı ki başka sadık yar?
Boşuna dünyayı etmeyesin dar,
Başına geleni o hayra yorar.
ERDEMLİ-20 Kasım 2015 Cuma
Cafer AKSAY