DÜŞÜŞ
Vedası sonbahar yaprakları gibiydi
Ansızın esen rüzgarlarla yere düşen Yapraklar kadar deydi yüreğe O bilmese bile Nasıl düştüğünü Yinede insan merak ediyor. Bu düşüş bendeki yalnızlığı doğuruyor. Her yerde bile beni yalnız bırakmıyor . Kolları var görünmüyor Sözleri var işitilmiyor. Ben ondan nefret ettikçe O daha ,daha çok sarılıyor Sanki o beni değil Ben onu bırakamıyorum yada alıştım varlığına Tek kişiyim ben , birde ben O var olmak istiyor . Öbürü susmak İşte susmak , işte konuşmak İşte en zoru konuşurken susmak Ne konuşulacak bir kelime Nede çivi çakılacak bir yer kaldı . Bir sevgi var , bir de seven İşte seven kalpten sever işte sevilmemek kalpte biter . Celal AYDIN |
Kalemin susmasın
_______________________________Selamlar