yalnızlığım çok şık
böyle güzel olunmaz ki !




yaşamayı da öğrendi düzgünce




mutluluğa gebe
kesik bakışlı bir bebek bekliyoruz
yalnızlığımı paylaşıyorum
bölük bölük
bölünüyoruz




yalnızlığı çoğul yaşıyorum
dikey yalnızlıklar var bir de
dembedem alışıyorum
yalnızlık yanlış yerde doğmuş
bunca kelimenin arasında
soğuk bir cümle




buzdan umutlarımız var
içinde yerden doğan karlar
ince bir topukla çiziliyor
cız sesi
yalnızlığımı yakıyor
kelimeler bu kadar soğukken
sözcükler neden hala yanıyor
ve virgül bile olamamışken
hangi hayat başlıyor




özgürlüğüme müteakip
yalnızlığım kabarıyor
tüylerim hizasında çizginin
içinde cız sesi
biri var yatıyor biri var kalk!




penceremin önünde hüznüm
yalnızlığım besliyor gündüz
gece oluyor her yer aydınlık
karanlık olmadan güneş doğuyor
ölüyor gece-gündüz hüznüm
boynu bükük bütün virgüllere




kalbimde yağmur sessizliği
kapımda yokuşların sensizliği
çatımda alnımın kimsesizliği
burada bir yalnızlık var
küllerinden doğuyor




bir gelincik boynunu toprağa dayadı
otu var çiçeği var bir de hayvanı
yalnızlığım arkadaş buluyor kendine
kırmızı var bir de
ama olmayanı




yalnızlığım çok şık!
bu kadar olunmaz ki
bunca ölüm varken içeride
böyle güzel ölünmez ki
ve sen Brüka
böyle özlenilmezken gözlerin
bu kadar özletilmez ki!





’hayat acılardan besleniyormuş
afiyet olsun’