KAZIM ÖZTÜRK
ÖZTÜRKÇE
[email protected]

Ruhsuz Günler ve Anne Şiirleri!

Bugün, şiir dünyamdan seslenmek istiyorum:

Ruhsuz Günler!
Günler var, haftalar var…
Hemen geçer mi kalıcı olanlar?
Bu ne?
Bu mu?
Hiç hürmet görmeyen,
İtilip kakılan,
Şamaroğlanı olan,
Devamlı hor görülen,
Durmadan dayak yiyen…
Kadınlarımızın günü!
Bu, Sevgililer Günü;
Adı güzel,
Ama ya içeriği?
İçi boş,
Ruhsuz,
Renksiz,
Dili ucu sözü!
Peki buna ne dersin?
Bu da; kahır yükü,
Gecesi acı,
Gündüzü gözyaşı,
Dert üstüne dert…
Anneler günü!
Ya bu?
Hayatta kalabilmek için,
Durmadan koşturan,
Ekmek parası için,
Namerde muhtaç olmayan,
Acıları içine akıtan,
Evinin direği
“Babalar günü!”
Günler, günler, günler…
Ruhsuz günler,
İçiboş zamanlar,
Riya kokan anlar!
Maskeli sözler!
Vampir gözler!

Yüreğimi Yaralar!

İstemem olmasın bu günler,
Silin tarihten isimlerini!
Sökün atın bu günlerin resimlerini!
Yılın iki günü yüreğimi yaralar;
Biri anneler günü, diğeri babalar!

Kimse; sıvazlamasın sırtımı, okşamasın başımı,
Yapmasın kimse bana ekmeğimi aşımı!
Arıyorum durmadan anlayın telaşımı!
Yılın iki günü yüreğimi yaralar;
Biri anneler günü, diğeri babalar!

Dün rüyamda gördüm seni baba;
Kucağını açmış, “gel oğlum” diyordun!
Seviyor, kokluyor, öpüyordun…!
Yılın iki günü yüreğimi yaralar;
Biri anneler günü, diğeri babalar!

Anneler, merhametin, sevginin zirvesi,
Ne büyük şey annelerin karşılıksız vermesi!
Yorulup da, “yorulmadım” demesi.
Yılın iki günü yüreğimi yaralar;
Biri anneler günü, diğeri babalar!

“Baba”, “Anne” dedikçe adamlar,
Kafam zonklar, gözüm yaşarır,
Sol yanımdan bir şeyler damlar!
Yılın iki günü yüreğimi yaralar;
Biri anneler günü, diğeri babalar!

Anne, Seni Çok Özledim!
Ne olurdu yanımda olsaydın,
Bir köşede oturup, benimle konuşsaydın,
Bir bakışın, bir gülüşün yeterdi,
O sabırlı halin, metanetinle kalsaydın,
Bizlere kol kanat gerseydin..
Çok arıyorum seni anne.
Anne hakkı ödenir mi hiç?
Bana kan verdin,
Canından can verdin,
Yemedin yedirdin,
Giymedin giydirdin,
İçmedin içirdin...
Seni çok özledim anne.
Allah’ın sevgili kuluymuşsun,
Seni yanına aldı götürdü.
Oralar rahat mı anne?
Gidenler gelmiyor,
Sen yoksun ya, babam da yok,
O da senin gibi gitti,
Bir daha gelmedi,
Onunla görüşüyor musun?
Dünyayı konuşuyor musun?
Burada rahat değildiniz,
Ya orada, orada rahatınız iyi mi?
Çok küçükken beni bıraktın anne,
Şimdi hayalini bile hatırlayamaz oldum,
Ne olur bir kere rüyamda olsun göster yüzünü,
Hiç olmazsa rüyada koklayayım,
Ellerini elime alıp doyasıya öpeyim,
Kucağına yatıp, nazlanayım,
Yüzüne doyasıya bakayım,
Anne! .. Anne! ..
Haydi gel desem gelemezsin biliyorum,
Sana Allah’tan rahmet diliyorum,
Seninle Cennette buluşmak istiyorum.

Anacığım!
Eli nasırlı, başı yaşmaklı
Gözü, gönlü tok anacığım.
Dünyaları besleyen,
Rüyaları süsleyen,
Senin gibi yok anacığım.
Suçları bağışlayan,
Öfkeleri dışlayan,
Sevgiyle kucaklayan,
Saygıyla kal anacığım.

Anne Özlemi!

Ben küçükken öldü,
Ona doyamadım.
Herkes; “anne” derken,
Anne kokusunu çekerken,
Ben yalnızları oynadım,
Çocuklar annelerini izlerken!
“Anne” nasıl bir şey?
Gülen yüzü var mı?
Ara sıra kızar mı?
Ben üzülsem o da üzülür mü?
Beni görünce gözleri parlar mı?
Sıkıntımdan o da ağlar mı?
Ah kahır yükü annem!
Yüzünü unuttum biliyor musun?
O nazlı, o sevecen, o tatlı…
Sana bir mezar taşı bile yaptıramadım!
Şimdi mezar yerin kayboldu!
Mezarına gittiğimde,
Rastgele mezarını ziyaret ediyorum!
Sana mezar taşını reva görmediğim için
Kendime kahrediyorum!
Anne, ne olur rüyama gir, bana seslen;
“Oğlum sana kızgın değilim,
Sen o zaman küçüktün,
Çalışmıyordun, paran yoktu!
Daha onbeşinde bile değildin.”
Anne yüreği işte, hemen yumuşar,
Affedicidir, göz yumar, bağışlar!
Fakaf ben kendimi affetmiyorum,
Ben küçük de olsam, büyüklerim vardı,
Onlar çalışıyorlardı…
Neyse anne, söyle beni affettin mi?
Senden duymak istiyorum.
Biliyorum kul hakkı yücedir,
Bağışlanmazsa evlatların hali nicedir!
Biliyor musun bu gün kadınlar günü!
Senin günün, tüm kadınların günü…
Rahat bilmeyen,
Yüzü gülmeyen,
Sevgi görmeyen kadınların günü!
Anne bu, aynen senin hikayen! (07 MAYIS 2016)