HÜZÜN ZAMANI..
Ne yaz gördü, ne bahar.
Mevsimler hep kış, sonbahar. Ne baş koyacak bir omuz, Ne uyuyacak bir diz var. Kime uzansa boş kalan eller. Boşa geçen bir ömür gibi.. Hayat dediğimiz kuruyan bir dalda, Kuruyan bir yaprağın hikayesi sanki.. Rüzgarın savurup uçurduğu Çürüyerek toprağa karışan bir fosil. Çöpçülerin bile süpürmeğe tenezzül etmediği Parçalanan bir yüreğin sızısı.. |