sensiz
çamaşırlarımı yıkıyorum kar beyaz
renkliler tam rengindeler açıkça asıyorum balkona herkes görsün sensizliğimi,,, bulaşıklarda bana kaldı tabii etrafı toplamak süpürmek silmek pencereleri yerleri bir de üstüne üstlük müşterilerle uğraşmak, yanımda kimse oturmasın istiyorum otobüslerle elimle tutuğum elin var sen varsın nerden bilsin sana sensizliğimi oturup duruyor biri, sabahları da düzenliyorum kahvaltımı peynir var zeytin var kızarmış ekmek yeşil biber domates karışımı tavada her şey ayni yani bildiğin gibi bir sensizlik ayırıyor ikimizi bu böyle gitmez bulacağız çaresini... Münir Buca İzmir 24/04/2016 |
hayatın içinden bir şiirdi, sevgiler...