O zaman yeniden uyandıralım
Haklıyı haksızı umudu ve yarını
Gelişine olmasın düşünmemiz
Aklımıza geldiği kadarı hiç yetmez
İstişare rahmeti var edelim aramızda
Suları ıslatmadan konuşalım mesela

Söz eyitip duran atalarımız der ki
Annesinin bastığı civciv incinmez
Kirpi yavrusunu pamuğum diye sever
Her öğretmene de şöyle denilir
Sen bir anne sen bir babasın ömrümüze
Kalbi olanın nefesi muhabbettir derler
Öğretmenden daha çok kalbi olan kim
Daha müşfik ve cesur yanında durabilir
Bir çok çiçeğin her renginin birden

Ben şimdi derin delilleri olan değilim
Ama yüreğimin ayıklığından eminim
Aklım karışabilir sayılardan yana
Ama hiç bulanmayan bir niyetim ve
Çiçekleri sevmekten yana kavlim var
Yüküm çok ağır yolum uzun bilirim
İşin içinde ahirim bile yanabilir
Çiçeklerden cennet bahşetmişse Rabbim
Her birini gereği gibi taç eder ellerim

Bu meyanın meydanı nerede başlar
Yoldan yol almak değil mi sebebimiz
Her biri yarın olacaklardan
Yeni bir dünya inşa edip
İblisin yangınını söndürmek değilmi
Ufkumuza serdiğimiz duamız

Bana ben’imi savun diyen akıl
Kefenimde yokluğu götürmekteyim
Bir dünya varsa içinde olan kim
Her kimsenin içindedir dünyası
Böyleyken böyle oldu demiyorum
Ben meleklerin içinde bir mürşidim
Haddime mi incitmek kasten birini
Belki o rahmetlere bir hiza verenim
Belki siz de bilirsiniz bu meseli
Elbet bilir bildirirsiniz uc uca ekleyip
Yaşıyorum dediğiniz ömrünüzü ve
Oğlum kızım diye okşayarak seslerini
Ve istemezsiniz hiçbirinin gözden düşmesini
Gönülden vazgeçip melekliğini öldürmesini
Ve bilirsiniz cerrah hak için keser yarayı
Birde böyle halleniniz mihnetimi

Sonra bir baba düşünün kaşlarını çatmamış
Yüreğini kabartıp nazar etmemiş olsun
Sesinin en pes tonuyla evladına ayar çekip
Gülün dikeninden tutar gibi kulağından
Tutmamış olsun evladının hayrı için
Veya kalbi naif derin şefkatli bir anne
Belaların defi için yavrucuğunu çimdiklememiş olsun
İşte bir öğretmen daha azı veya daha fazlası
Değildir çiçeklerinin melekliğini talim eylerken
Ve ben daha azı yahut fazlası değilimdir