taRifE aRİf
ağır insan nefesleri akıyor üzerimden.
bedenini uyumsatmayan eylemlerden beri kalıp eylemine söz düşürmeyen bedenimle yarışıyorum, tüm gün.. fakat sonra dalıyorum. özlemlerim tali yollardan bendini aşıyor. tutamıyorum ki.. aynı gün hem de üst üste aynı nedenleri anlatıyor olsam da soranlara o zaman yansıyor gölgesi ağrı dağımın, dilimden aşağıya inanmadığım sözcükler için.. sonra, spor adımlarla bastığım kaldırımlara sert kuş kafaları dökülüyor ve çaresiz görüyorum bir çiçekçiyi akşam olunca. gövdeler poşetlere huzuru ve neşeyi doldurup dik yokuşlarını koşunca anlıyorum, kuluçkalanmış adını koymadığım bilmeceyi? heyhat.. yalnız sen, halden üç mısra al usta; ruh sentezine banıp Arap çorbasıyla kaşıkla.. |
ne diyim ki,
bilmece aynı nedenlerle savaşan bir zamir sentezimi(( bulamadım)))