Olmayan bir duyguya varlık gibi yaklaşmak ve onu konuşturmak benim için çok ilgi çekici bir şey.
Daha önce ki şiirlerimde de duygulara kişilik yüklemişliğim vardır. Aslında günümüz insanlarına kişilik yükleyerek onlara şiirle atıfta bulunmak bana çok saçma geliyor.
Eğer yalnızlığı iyi anlarsan, yalnız olmadığının farkına varırsın. Bir çoğumuz yalnızlığı yaşadığını sanıyor ama yeryüzünde hiç bir varlık yalnız değildir, bilmezler.

Yalnızlığımın gözlerinin içine bakarak ağlamayı,
Üşüdüğüm zamanlar, ona sımsıkı sarılmayı,
Ve, her gün yanımda olduğunu duymayı,
Beni hiç bırakmayacağını bilmeyi seviyorum...

Yalnızlığım bana her zaman derdi ki ;
"Benden ayrılırsan, sana darılmam,
Çünkü bana tekrar döneceğini biliyorum."
Bende bunu bildiğim için yalnızlığımı bırakamıyorum...

Beni benden çok iyi anlayan,
Beni gerçekten seven,
Benim için her şeyi yapacağını bildiğim kişidir , yalnızlığım...

Çoğu zaman sessizdir, yalnızlığım...
Başkaları gibi çok konuşup yalan söylemez o...
Herkese kuşkuyla yaklaşır, beni korur adeta...
Hiç bir zaman sahte değildir ve oyun oynamaz bana...
Sahte göz yaşı dökmek ve sahte gülücük atmak o’nun işi değildir...
O, her zaman doğruyu söyler...

Yalnızlığım, sadece ondan ayrılıp, başka birini sevmeye yeltendiğimde güler...
Çünkü bilir benim hata yaptığımı...
Bilir üzüleceğimi ve gene ona sarılıp ağlayacağımı...
Nasıl biliyor, bilmiyorum ama...
Yalnızlığım; insanların sahte, çıkarcı ve koca bir yalancı olduklarını çok iyi biliyor...
Bu yüzden, ondan ayrılıp gittiğimde,
Sessizce bekliyor benim bu hatamdan da ders çıkarıp, ona geri dönmemi...

Yalnızlığımın bi mekanı var.Görmeniz lazım...
Muhteşem bir karanlıkta yaşıyor kendisi...
Tabi bende orada yaşıyorum...
Ben ona "aydınlığı, hep merak ettiğimi" söylerim...
Oda ;"aydınlığı merak etme, aydınlık güzel görünür...
Göz kamaştırır ilk bakışta...
Sonra seni tüm güzelliğiyle kendine çeker...
Ve bir süre sonra anlarsın aydınlığın koca bir yalan olduğunu...
Sonra tekrar büyük bir üzüntü ve pişmanlıkla karanlığımıza dönersin...
Bunların olmaması için hiç ayrılmaman en iyisi." der.
Kestirip atar muhabbeti...
Ardından büyük bir sessizlik...
Bi bakmışım yalnızlığım uyumuş...
Bende sessizce iyi geceler dilerim yalnızlığıma,
Sonra kıvrılır yatarım yanına...
Ve...Böylelikle,
Karanlığa açacağım gözlerimi, tekrar karanlığa kapatırım,
Bir gün gerçek aydınlığı bulacağım ümidiyle...
(m.âkif sessiz)