Güneş patladığında ateşten koptu dünya.
Soğudu yavaş yavaş; toprak, su, kan oluştu.
Yörüngesi üstünde dönen bir toptu dünya;
“Ol” dedi yüce Tanrı, milyarca can oluştu.

Milyar asırlık ömür, her ömür başka evrim;
Nice devasa cüsse zamanla yok oldular.
İnsanlıkla başladı uygarlık denen devrim;
Yeşil doluydu dünya, dumanla yok oldular.

Anlaşılmaz öyle bir sırdı ki insanoğlu;
İki bin yıllık takvim geride bırakıldı.
Zapt edilmez bir yola girdi ki insanoğlu;
Rant uğruna ormanlar baştanbaşa yakıldı.

Önceleri yeşilin arasındaydı beton;
Şimdi beton içinde görünmez oldu yeşil.
İnsanoğlu elinde parçalandı proton;
Lakin nefessiz dünya, gün be gün soldu yeşil.

Vurdumduymaz olmuşuz artı ise bakiye…
Coşari der, dünyanın içine edeceğim.
Beni affet çocuğum, sana gelecek diye;
Ağaçsız taştan dünya bırakıp gideceğim.

İbrahim COŞAR