Yanan o titrek/renkli ışıklar ardında neler yaşanmakta
Sanılır her biri aydınlıkta dertsiz/tasasız coşkularda
lâldir diller, âmâdır gözler oysa
Kadehler boşaldıkça iç sesle konuşulmakta
Yalın/yalnızlıklık beyhûde amansız kavruntusunda
Sessizlik ürkütür yüreği çırpıntısı geldikçe ilk aşkın akla
Çarp karafakiye kadehi sana arkadaş olmakta
Dinle en nihâventinden şarkını donatıp masanı
Avut gönlünü baktıkça şehrin neon ışıklarına
Düşün gönül teline mızrâbı her vurduğunda avuntuyla
Bir yerlerlerde vardır senin gibilerden mutlaka
Gönl_ün gönüllerle buluştuğu bazı akşamlarda
Dinle uzaklardan gelen nâmeleri kulağına
Bazen bir acı poyrazla karayel lodosla
Bazen karşıyakamın tatlı/şirin imbâtıyla
Bak ne diyor M.Nurettin Selçuk üstâd yanık sesiyle
"İstanbul’u sevmezse gönül aşk_ı ne anlar
Düşsün suya yer yer erisin eski zamanlar
Sarsın bizi akşamda şarap rengi dumanlar"
Işığında şehrin sensiz neonlarından yansıyan
Seslerce şekil alsın anılarla tüm şarkılar
Dökülsün içinden kadehlerce ne varsa yarım kalmış
Seni kör kuyularda yalnız ve merdivensiz bırakmış
Farz et ki karşında oturan muhabbetinde dost kalmamış...


*kirazçiçeği*