Yurtsuz Değildi Yağmurlar
Ömrümsün
Son sözüm yürek yüzüm Yıktın kapımı Üşümeyi öğrendim Özgün olmayı çeyiz dökmeyi Bir of çekince yıkılmadığını dağların İnsan içinde insan hey hat edip olmayı Göğsümün üstünde Kendi ayak izlerim yolcuyum Kaçkın bir yaprağı düşün Ölüme koşar özgürlüğe süzülür Derdimi sevdim aç yatan yalnızlığımı Tenden çözülüyor nefesim Ecel ateşe verince dilekler tutmaz Sulara boğulur ya sıraya giren gülüşler Boşunaydım boynum elek oldu Kudret bocadır tavanda asılı gözlerimden Sonra farkettim ki Yurtsuz değildi yağmurlar Güneşi yakın tutunca ellerine Sahra-i Kebir de olsa ıslak yüreğin Seviliyor herşey Leyla’nın hatrı için Çığ da düşse Koynunda vurulsam da Derdimi sevdim aç yatan yalnızlığımı Ömrümsün Heybemdeki yıldızım Alnımdaki en güzel yazgım |
şiir okudum kutluyor saygılar sunuyorum...