Saçlarıma beyaz çiçekler bırakarak
geçip gitti mevsimler
yorgun kanatlarında göçmen kuşların

ağaçlar yapraksız kaldı
çocuklar uçurtmasız, kuşlar şarkısız
kapattı tüm kapılarını kalbime bahar
şimdi ben hangi dala konayım
şiirimin kanadı kırık

diyorumki bir gün
hüzünlü yüzüm aykırı sakalımla
yükleyip sevdamı yüreğime
çekip gitmeliyim bu şehirden
her evin kapısına bir avuç şiir bırakarak
ve yıkarak eğreti duvarlarını vefasızlığın

hoşça kal soğuk odam
kalbimin dilsiz yanı
artık hiç bir metropole sığmıyor adım

aşklar yalancı, sokaklar ince bir hüzün
bu şehirde kimse kimseyi sevmiyor artık
kimse kimseyi özlemiyor
ölüm soluklu günlere güz oldu acım
yanlızım, üstelik parasızım
dalımda gurbet türküleri ve kırık sazım

denizler dalgasız şimdi
ağrılar sargısız
bir sevda var yüreğimde avunmasız
bir de dalıp dalıp giden gözlerim
gecelerin sayfalarında savunmasız

acıyan yüreğimi alıp yanıma
ve düş kırığı bakışlarımı
cebimde eski bir kimlik
içimde yaralı ırmaklar
arkamı dönüp gitmeliyim bu şehirden
saklayıp geceye yaşlı gözlerimi

hoşça kal güz çiçeğim
kalbimin sarsık yanı
artık hiç bir sevince yakışmıyor yüzüm
kimim kimsemde yok üstelik, öksüzüm
bu duyarlı, bu aykırı, bu yaralı yanımla
hangi kıyıya sığınsam ölürüm

ey hayat
ey hayat kırgınım sana
ihanetin hançeri saplanmadan bağrıma
sevda adına vur boynumu
adım mezartaşım olsun
adım gözyaşım
bağışlamasın beni hiç bir hatıra