yüreğinin sıtma nöbeti gibi üşüdüğünü
dikteleyemediğin andıklarının
canını acıttığını
biliyorum
dirençsizlik bırakan anların kaçınılmazlığını
biliyorum kimse merhem olamaz
ketumlaştırdığın her saniyene
pencerenin önünde selvi ağacındaki çocukluğunu
biliyorum
günler sonrasında dinlediğin su mırıltısını
çarmıha gerilen her düşünü
heyecansız karanlıklara mumlar yaktığını
geçmeyen gün bitimlerine ikindi vakti
dönenceler bıraktığını kardelen umudu ile
biliyorum
tutkusuz bir kimliği kaldıramıyacağını
uykularda yarı uyanık ter içinde kaldığını
yasaklarda gizlediğin sonrasızlığını
biliyorum
ne avutabilir zamanı aşmayı
çınlayacak böyle binlerce detay sessizlikte
hayli önceydi
kasım hiç değişmiyor
hüznün rengi sonbahar
dip notlar düşmeyeceğim yiten mavilere
bil
hoş kal dost kal
ama bir daha düşünme beni