egzoz dumanları doldu penceremden
gecenin sağırlığı bozuldu şafak vakti!

günün ilk ışıklarında başlıyor insan
başlıyor gürültü kirliliğine
içimizde bir değil mi
kirlettik sigara dumanıyla...

arabadan farkımız, fikrimizin oluşu
bir de onun buluşunda rol oynayışımız!

atom bombalarına da benziyoruz
bir yere söz bırakıyoruz
öldürüyoruz içimizdeki güzellikleri...

biz benliğin içine o kadar dalmışız ki
bizi unutup, anladın mı diyoruz üstelik
kendi kelime eksiklerimizi bulmadan çıkıyoruz tiyatromuza...

şehir bahar havasında, kış bitti
hangi kış bitti diye düşünmek gerek
içimizde güneş doğarken
ansızın kara kışı yeniden yaşıyoruz
sevgi sözü beklediğimiz dillerden...

acı bir tat geliyor dilimize
hayatın anlamını kaybediyoruz
anlamayı!

sonra da bir hayali ortaya çıkarıyoruz
savrulun kırık kollarımızı alçıya alıp geldik diyoruz
ne savunma bekliyoruz
ne de koruyucu
yalanla har olup, yakıyoruz ciğerlerimizi...

biz fikir sahibi olan insanoğlu, canlıların en üstün varlıkları
egoistliğimizden
göremiyoruz dostla selamlaştığımızı...

sonra üç nokta yerine(...) tek bir nokta(.) koyuyoruz!
üzülme diye kısa bir not düşerek sayfaya...

üzülmeye ne hacet, biliriz içimizdeki ölüyü defnetmeyi
biliriz kaybetmeyi,
kurşun yarası gibi yanan yaraları
sızlayan vicdanın kusmasını da biliriz...

kelimeler yaralı olduğundan yoğun bakımda
bu yüzden anlatamıyoruz!..

ilknur köknar-sokak kaçkını