Görürdü Veysel
Aşk sayardı başına düşen yaprağı
Çünkü gönül gözüyle görürdü Veysel Avucuna aldığı kara toprağı Dokunduğu yüzüyle görürdü Veysel Gönüllü yaşıyordu karanlık handa Umudum var diyordu çıkmayan canda Ellerini yüzüne sürdüğü anda Yaradan’ı özüyle görürdü Veysel Mutluluk sayıyordu ekip biçmeyi Taze sütünü sağıp her gün içmeyi Hisleriyle denerdi güzel seçmeyi Aşkı bir çift sözüyle görürdü Veysel Erenler dergâhında tutardı cemi Sazına mızrabıyla dökerdi yemi Türküler veriyordu gönlüne demi Dört mevsimi güzüyle görürdü Veysel Garipler seviyordu dertli aşığı Sofradan eksilmezdi yetim kaşığı Yanarken göremezdi vuran ışığı Kor ateşi közüyle görürdü Veysel Selami Tıraşlar 26.03.2016 |