2012 Eylülünde Araştırmacı-yazar Zeki OĞUZ Hocam tarafından Konya’da düzenlenen "Resimlerle Yörükler" semineri ve sergisine katıldığımızda; Zeki OĞUZ hocamız, "Yaylaların Özgür Çocukları" isimli kitabını hediye etmişti. Geçenlerde kitaplığımı karıştırırken o kitap elime geçti. Bazı satırları yeniden okuyunca bu mısralar geliverdi dilime. Kitap bir kültürün yok oluşunu izah ediyordu adeta.

Baharda başlıyor göçün telaşı,
Çeker devesini, yeder Yörükler.
İnan ki helaldir, lokması, aşı,
Dağlarda sürüsün güder Yörükler.

Nafakasın sağlamaktır çabası,
Harmanda bulunur elde yabası,
Nerdeyse her mevsim yanar sobası,
Koyaktan, koyağa gider Yörükler.

Doğayla yaşıyor, her an iç içe,
Mevsimi gelince başlanır göçe,
Başka bir iş yok ki onu da seçe ,
İnsanlığa hizmet eder, Yörükler.

Ancak onlar bilir, dağın dilini,
Sırtlarına yaslamıştır belini,
Çalışır, oğulu, kızı, gelini,
Koyunsuz, kuzusuz nider Yörükler.

Sıkıntılar yaşanıyor yollarda,
Malın gözü yeşerecek dallarda,
Bazen vicdan olmuyor hiç kullarda,
Kime çatar, kime ne der Yörükler.

Göçer durursunuz, hep yurttan yurda,
Gece nöbet tutar, çakala, kurda,
Olamazsınız ki, sabit bir yerde,
Eksilmiyor sizden keder Yörükler.

Toroslarda geçer, bütün hayatı,
Bilmedi şehiri, binayı, katı,
Olmadı ki asla vapuru, yatı,
Ne yapalım, böyle kader Yörükler.

Sorunca derdini anlattı tek tek,
Dağları verimli, toprağı bitek,
Kara çadırının ortada direk,
Hayatımız, işte bu der Yörükler.

Dertli, sizi yazdı bakın bir parça,
Gezseydim sizlerle, olsaydım serçe,
Belki bir köşede bulurdum sırça,˟˟
Gezdiğiniz yerler beder Yörükler.˟˟˟

˟˟Sırça: cam, cam bardak, şişe, içi sırlı çömlek demektir.
˟˟˟Beder: Hariç, dışarı, taşra demektir.

ERDEMLİ-16 Mart 2016 Çarşamba
Cafer AKSAY