Yalnızlık
Ne kadar bakabildin karalığa sanki
Üstüme örtülmüş kara bir çarşaf belki Ve eşyalarıma garip kokular sinmiş Saçlarımın arasına taşlar birikmiş. Islanmış gözlerimin gözyaşlarıyla Kelimeler haykırır tüm çıplaklığıyla Garip, her köşe başında durur sessizce Kalabalık evrende oysa kimsesizce Kelimeler bile kendinden emin değil Biliyorum, ay ve yıldızlar da yalnız değil.. Yürüyorum, hep aynalara çarpıyorum Her çaresizlikte kendimi buluyorum Kırılsın artık o beton kara duvarlar Bulut gölgesinde uyusun yalnızlıklar. Abdullah Karslı |
Kalemin susmasın
________________________________________________Selamlar