İnsan Ve İnsanİnsan bir dil ve ses Akıl ile bir gür ses Gönülde bir nefes Bazen nefessiz bir nefes Özlemlerin içinde bazen gezen bir gölge Bazen özlemlerin içinde bir vuslat Bazen çıplak dolaşan bir serseri Çoğu zaman vurdumduymaz Sıkıntı ve dertlerin içinde bir abdal Açlık içinde kalanlara bir parça umut Yolcusuz yolların yolcusu Karanlık yolların sönmez ışığı Bazen yola çıkmadan donup kalan Yolcusuz yolların yolcusu olmayan Yalnız yaşamayan bir dünya Bazen yalnız yaşayan bir felaket Yalnız mezara giren orada kalan Rüyalara yelken açan Rüyalardaki yelkenle varmaya çalışanları yolda çıkaran Bazen ayrılık şafaktaki geleceğe yürümek Bazen ışık derken karanlığa varmak Yürümeden anlaşılmayan Anlaşılması için varlığını ortaya koyması gereken Bir pınar gibi berrak akan Bazen çamurlu karışık pınar gibi akmayan Sessizliği ile hazine Çığlığı sesi ile paslı teneke Hasat mevsimi için tohum Hasatsızlık için karaçalı Mevsimlere gülümseme eken Her mevsime kar olup yakan üşüten Karanlığa yüreğindeki ateşi yakan Yürekte yanan ateşleri söndüren Kör olmadan kör gözle bakan Bazen bir anı olup unutulan Bazen yarın olup bir ömür boyu izinde yürünen Anı olmayı seçen İz olmak için gece gündüz iyilik inşası için yürüyen İyilik inşasını yıkan kana bürüyen Bazen ilk bakışta nefreti anlaşılan Bazen son anda sevgi dolu olduğu bilinen Nokta nokta yürüyüşü ile gönüllere yürüyen Gönüllerde yarınları yazan Gönüllerdeki yarınları bozan Mezar kazan Saraylar kuran Yalnızlığa türkü olan Dertlerin içinde yürüyen Hıçkırıkları dinleyen Gözyaşlarını silen Bazen bunları hiç bilmeyen Salaklığa yatarak çıkarı için gizlice yol alan Yakan yıkan Dik sarp kayalara çıkarak sevgi tohumları eken Sahte sevgi kanatları ile sevgiyi kanatan Bazen sevgi denizi de yüzerek huzurunu takip eden Bazen denizi kirleterek sevgiyi kirleten densizler Saymakla bitmeyen güzelliği taşıyan insan Saymakla bitmeyen kötülüğü taşıyan insan İnsan kendi içinde güzel insan İnsan kendi içinde nefreti ile dolaşan insan İnsan Ve insan Mehmet Aluç-Kul Mehmet |