MELODARAS
dinle;
nihayet yapışıyor ellerim, soyunduğum suskunluğuma. odamın uçlarından uçlarına, bir çatışma vaktidir şimdi: bugün, doğumundan kalkmış bir anneyim ben. yüzümde, sıcacık sancılarımın ağırlığı azılı. bugün, bir anneyim ben. gözlerim, içmiş yağmurlar ellerim, tutmuş topraklar fersahlar koşmuş ayaklarım oysa yüreğimle aynı hizzadayım, ben. sorarım; sen, bir çocuğun gözlerinden izledin mi dünyayı hiç? kapılıp gittin mi koyuna onunla, sımsıkı sarıldığın korkularına inat? tek kurşunla gördün mü göklerin titrediğini yahut niye’si yok diye bir dilin, aldandın mı sevgiye amade bir kalbi yoktur diye? oysa benim; çapraşık dokunuşlar resimlerini çizer gözyaşlarıma, mahmur bir ikindi denizinin. sualsiz kilitlere hediyedir, gözlerim.. kalk, kolları oynasın devin; çiçek olalım zamana. sen, bir çocuğun gözlerinden izleyedur dünyayı ben, doğumundan kalkmış bir anneyim bugün. |
Sayende lohusa duygularım depreşti
bi o gözden baktım dünyaya
bir de henüz çocuk olma yolunda
nefes alıp vermelerin hızında
Ne cümleler kurulur bu hissiyatla
Ne sayfalar arşınlanır kim bilir
Anne ve çocuk gözüyle bakmak dünyaya
Neleri anımsatır
Biraz meditasyon yapma zamanı gelmiş
geçiyor bile
Yine nefistin şiir