Biz mutlu yaşardık Ramazanları. Daha 7-8 yaşında evden uzak yerlere gidebildiğimiz bir dönemlerdi bizim ki Ramazanlar. Mutlu olduğumun sayısı anlatılamaz derecede fazlaydı. İnsanlar daha bağnaz, vahşi, gayriinsani değillerdi. Evin hemen karşısındaki tepeden fişekçi Kadir amca tam iftar saatinde atardı gökyüzüne o fişeği. Nasıl bir ruhani ortamdır bilemezsiniz. Çocuktum o dönem ve çok da mutluydum şimdikinden çok da öte. Ramazanlar insanların yüzünde güller açtırır, komşular daha da birlik , duygudaşlıkları daha da fazla olurdu. Bayram zamanları da babamın fırınında 60'ın üzerinde "MERZİFON KEŞKEĞİ " heyecanını yaşardım. Tüm aşamalarında babama yardım ederdim. Sabah ki sımsıcak keşkeği babam fırından çıkartırken ben de tezgaha sıralı şekliyle dizerdim. Gelen insanlar bayram namazının hemen sonrası o tatlı heyecanlarına hep ortaktım! Şimdi ne doğru düzgün odun fırınları keşkeği yapacak(doğalgaz ,elektrikli fırın devri de vurdu haliyle) ne de o fırınımız kaldı canlı haliyle. Şimdi sadece bir boşluk içinde. İnsan zamanın ruhunda bu kadar travma yapmasına katlanamıyor! Ramazanlar o kadar heyecan vericiydi ki şimdi şu sığ, yalnızlaşmış, kültüründen yüzeysel haberdar, komşuluğu yok edilmiş, insani değerleri daha da batmak üzere ki toplumda şimdi Ramazan hakkında konuşmak mı? İçimden geçmiş büyüklerimin hayallerinin beynimden canlanışına ,onların ellerine sarılıp bayram sabahı öpmeme ve o meşhur Merzifon Keşkeğine sülalece yediğimiz o senelere ne deyim ki :(...