Bazen unutur yaşanan tüm acıları sevmesini bilen sevgiyi yüreğinde hissedenler... Ders almazlar onca vefasızlıktan cam kırıkları acitsada yüreklerini yeniden yeniden doğarlar içlerinde ki bitip tükenmeyen sevgi kırıntılarından hayat onlar için sadece sevgidir... Bu yüzden her şeye rağmen mutludurlar hala coşkulu hala yaşamı seven sevdiren, tüm bakışlar üzerlerindedir.. Kıskanır tüm yürekler onları... Komplekslerini yenmiş özü sözü bir kişilik sahibidirler... Başkalarından önce kendilerine dürüst olmanın bilincini taşırlar... Bu yüzden dışı başka içi başka değillerdir... Olduğu gibidirler... Mert delikanlı harbi cesur korkulardan arınmış insanlardır... Her şeye rağmen insan olmayı ınsanca davranmayı seçerler... Sevgi, saygı, değer verme değer görme lafta değil yürekte var olur yurekte de ölür...Nice insan gördüm kıyafetine, okuluna, yasadiklrina, lafına...bakınca insan sanıp içi boş bir cevizden ibaret...Sevginin mertliğin laf da değil yürekten yaşandığı sürece huzurlu mutlu aydınlık yarınlar bizi bekler... P.ÇETİN