Dördüncü Cemre

Kemal Oğuz’un kaleminden, bir baba ile kızı arasındaki manevi aşkın gözyaşartıcı romanı. Cemre ile babasının; gerilim, duygusallık, aşk ve gülümseme ile harmanlanan hüzünlü hikâyesi.
“Ben aşk diyorum demesine de, sen anlayasın diye böyle söylüyorum. Aslında aşk denilen şey tektir. Bu da ilahi aşktır. Bizim aşk diye bildiğimiz o sisli duygular ise bizi ilahi aşka taşıyacak beşeri Buraklardan başka bir şey değildir. Daha doğrusu, ilahi aşkın gölgesi ya da siluetidir. Belki dünyevi aşk olarak tanımlanabilecek bu duygu, olsa olsa birine karşı hissedilen güçlü tutku veya sevgi olarak tarif edilebilir. Zaten kişilere karşı duyulan bu sevgi, insanı gerçek aşka götüren bir araçtır. Ben senin dünyevi tutkulardan çok ilahi aşkla hemhal olmanı isterim. Bu bir nasihat değil vasiyettir, unutma.”
“Peki, öyleyse ben dünyevi duygularla ilahi aşkı nasıl ayırt edebilirim acaba?”
“Hımmm. Çok güzel. Senin bu soruyu sorman, zaten bu farkı anladığını gösterir. Ancak ben yine de biraz bahsedeyim...