Kasaba, yağmurlu günlerin ardından güneşin yüzünü kısa süreliğine gösterdiği o sabah farklı görünüyordu. Taş sokaklar ıslak, çiçekler yağmurla yıkanmış gibiydi. Necla, kliniğe giderken köşe başındaki küçük manavla göz göze geldi.

“Günaydın, doktor hanım!” diye seslendi yaşlı manav Hüseyin. “Taze elmaları yeni getirdim. İlk müşterim siz olun, uğur getirirsiniz.”

Necla gülümsedi, birkaç elma aldı. Hüseyin’in samimiyeti, kasabanın mesafeli havasını biraz kırmıştı.

Kliniğe vardığında bekleme salonunda iki çocuk gülüşüyordu. Biri diğerine, “Sen koşarken düştün, doktor teyze şimdi sana ilaç verecek!” diye takıldı. Necla içtenlikle güldü, çocukların sevimliliği ona moral oldu.

Öğleden sonra kasabanın kahvesine uğradı. İçerisi kalabalıktı; köylüler okey oynuyor, gençler tavla sesleri arasında sohbet ediyordu. Kahvehanenin arkasında duvarda büyük bir tablo asılıydı: yıllar önce kasabanın çekilmiş eski bir fotoğrafı. Necla dikkatle baktı; kalabalığın arasında tanıdık bir yüz vardı.

O anda yanında beliren kasaba berberi Rıza konuştu:
“O fotoğrafı bilirsiniz… Kasabanın geçmişinde her taşın bir hikâyesi var. O karede, kasabanın en tanınmış ailesi görünüyor. Yazar Kerem’in ailesi de orada.”

Necla şaşırdı. “Kerem’in ailesi mi? O hiç bahsetmedi…”

Rıza başını salladı. “Kolay kolay anlatmaz. Zor günleri oldu. Ama kasaba hâlâ onu sever, çünkü burada büyüdü.”

Necla’nın aklında soru işaretleri çoğalıyordu. Kerem’in gözlerindeki hüzün, belki de bu geçmişten geliyordu.

Kahveden çıkarken yağmur yeniden başladı. Sokakların ucunda, Kerem’in kitapçıya girdiğini gördü. Necla, elindeki şemsiyeyi açtı ve içinden, belki bu kasaba bana sandığımdan fazlasını anlatacak diye geçirdi.