Pazar sabahı kasabanın meydanı her zamankinden daha kalabalıktı. Tezgâhlarda renk renk meyveler, taze sebzeler, el emeğiyle yapılmış şallar, örtüler sergilenmişti. Necla filesini alıp kalabalığın arasına karıştı.

Bir tezgahta mis gibi kokan ekmekler vardı. Fırıncı kadın gülümseyerek uzattı:
“Doktor hanım, bu sabah çıkardım. Yanında biraz çörek de veririm.”

Necla teşekkür etti, ekmeği alırken insanların ona alıştığını hissetti. Artık kimse yabancı gözüyle bakmıyor, sanki yıllardır buradaymış gibi selam veriyorlardı.

Bir diğer tezgahta, yaşlı bir adam kendi yaptığı tahta oyuncakları satıyordu. Küçük bir kuş figürü dikkatini çekti. Adam, “Bu kuş hep göğe bakar. Uçmasa da umut taşır,” dedi. Necla kuşu aldı, avuçlarının içinde hafifliğini hissetti.

Pazarın ortasında çocuklar koşuşturuyor, kadınlar yüksek sesle pazarlık yapıyor, yağmur sonrası güneş ışığı sebzelerin üzerindeki damlaları parlatıyordu. Bu manzarayı izlerken Necla’nın içi ısındı.

Eve dönüş yolunda, meydanın köşesinde bir bankta unutulmuş bir defter gördü. Açıp bakmadı, sadece kapağındaki yazıya göz gezdirdi: “Bazen kelimeler susar, kalpler konuşur.”

Necla defteri eline aldı, sahibine ulaştırmak için çantasına koydu. İçinden bir ses bunun tesadüf olmadığını söylüyordu.