Necla o sabah kliniğe erken gitmiş, gelen birkaç hastayla ilgilenmişti. Günün geri kalanını boş bulunca biraz dolaşmaya karar verdi. Adımları farkında olmadan kitapçıya yöneldi.

Kapıdan içeri girdiğinde tanıdık bir yüzle karşılaştı: Kerem, köşedeki küçük masada defterine bir şeyler karalıyordu. Başını kaldırıp Necla’yı görünce kısa bir selam verdi.

Necla, rafların arasında gezinirken, onun kalem sesini duyuyordu. Sayfaların hışırtısı ve dışarıdaki hafif rüzgârla birleşince mekâna huzur dolu bir sessizlik yayıldı.

Bir an Necla eline aldığı kitabı masaya götürdü. “Bu kitabı siz önermiştiniz ya da ben öyle hissettim,” dedi gülümseyerek.

Kerem defterini kapattı. “Bazı kitaplar insanı bulur. Belki de bu da sizi buldu.”

Sözleri sade ama derin bir anlam taşıyordu. Necla kahvesinden bir yudum aldı, ardından Kerem’in defterine baktı. “Yazıyor musunuz?” diye sordu çekinerek.

Kerem gözlerini kaçırmadı. “Evet… yazmak benim için nefes almak gibi. Ama yazdıklarımı herkesle paylaşmam.”

Necla dudaklarının kenarında hafif bir gülümseme belirdi. “Bazen en güzel şeyler, gizli kalanlardır.”

Kısa bir sessizlik oldu, ikisi de pencerenin dışına, kasabanın dar sokaklarına baktı. Yağmur başlamamıştı, ama bulutlar her an yağacakmış gibi griydi.

O anda, dışarıdan geçen bir çocuk dükkâna seslendi: “Kerem Abi, annem seni çağırıyor!”

Kerem ayağa kalktı, defterini kapatıp Necla’ya baktı. “Görüşürüz, doktor hanım.”

Necla kitabını elinde sıkıca tuttu. Kerem dükkândan çıkarken, kalbinin içinde ince bir kıpırtı hissetti. Küçük, sade ama unutulmaz bir an daha eklenmişti hikâyelerine.