Bölüm 2: Sandığın Gizemi ve Üçüncü Bir Kişi
Ege ve Can, çınar ağacının kalın gövdesine saklanarak, kırmızı balonun yanındaki ahşap sandığa doğru son adımlarını attılar.
Ege, etrafı hızla kontrol etti. Parkta kimse yoktu. Sandığın yanına çömeldi ve titreyen elleriyle kapağı tamamen açtı. Tıkırtı aniden kesildi.
Sandığın içi kadife kumaşla kaplıydı ve içinde iki şey vardı: Deri kapaklı, küçücük bir Eski Bir Kitap ve ibresi sürekli kendi etrafında dönen, kare şeklinde, Tuhaf Bir Pusula.
"Bir harita yok," dedi Can hayal kırıklığıyla.
Ege kitabı eline aldı. "Harita yok ama bir anahtar var," diye mırıldandı. "Bu kitap ve bu pusula, bir şeyi işaret ediyor olmalı."
Tam o sırada, Can'ın arkasından gelen boğuk bir ses, iki arkadaşı da yerinde dondurdu.
"O balon, benim."
Karşılarında, onlarla yaşıt, gözleri kocaman bir kız çocuğu duruyordu. Elinde, üzerinde karmaşık semboller olan, eskimiş bir teleskop vardı.
"Adım Elif. O pusula ve kitap, bana aitti. Balon, onu buraya bilerek getirdi. Bu bir görev."
Ege, kitabı göğsüne bastırarak sordu: "Ne görevi?"
Elif, teleskobunu onlara doğru tuttu. "Kaybolan **'Zamancı Kuşlar'**ı bulma görevi," dedi. "Ve bu pusula, sadece üç kişi bir araya geldiğinde doğru yönü gösterirmiş. Yani... artık üç kişiyiz."