Hata,
geçmişte kalan basit bir olay değildir.
O, zihnimin odasındaki
yerinden oynamayan bir mobilya.
Ne kadar yerini değiştirmeye çalışsam da,
hep orada durur.
Sessizce.
Affetmek zor.
Kendini affetmek, imkansız.
İşte o an,
o yanlış kararın yankısı
bir türlü kesilmez.
Bir radyo cızırtısı gibi
sürekli çalar, kısık sesle.
O cızırtı, benim hata sesim.
Her başarılı anımda, her neşeli gülüşümde,
o kendini hatırlatır.
Sana bir şeyler borçlusun.
Sana bir şeyler eksik.
Hatalar,
hayatın senfonisinde
birbirine uymayan,
kırık birer parçadır.
O parçayı zorla yerine koyamazsın.
Sadece,
onun yarattığı boşluğu
kabul etmeyi öğrenirsin.
Kabulleniş;
o hatanın gürültüsünü susturmak değil.
O, o gürültünün de,
benim armonimin bir parçası olduğunu
sessizce kabul etmektir.
Bir kusurun bile,
bir güzellik yaratabileceğini bilmek.
Ve yaşamaya devam etmek.
O kırık parçayla birlikte.
Sessiz, ama dürüst bir bütünlük içinde.