Sensizdim.
Bir enstrüman teli kopuk,
bir nota eksik,
soluksuz bir melodi gibi.
Yarım.
Bir şeyler vardı hep,
bir eksiklik,
adını koyamadığım bir boşluk.
Sonra sen geldin.
Sanki evren,
uzun bir sessizliğin ardından,
senin adını fısıldadı.
Ve ben duydum.
Birlikte ilk nefes aldığımız o an,
odanın içindeki her şey değişti.
Havada süzülen toz zerrecikleri bile
bir dansa başladı sanki.
Teninin kokusu,
en sevdiğim şarkının nakaratı oldu.
Gözlerin,
kaybolduğum gökyüzü.
Sözlerin,
kalbimin diline çevrilmiş bir dua.
İki ayrı melodiydik,
kendi hikayelerimizi anlatan.
Şimdi,
birlikte bir senfoni yazıyoruz.
Bazen hüzünlü bir keman,
bazen neşeli bir flüt.
Ama her zaman,
uyumlu.
En gürültülü anlarda bile,
seninle yan yana,
içimde bir sessizlik buluyorum.
Huzur veren,
tamamlayan bir boşluk.
Seninle olmak,
ruhuma çalınan bir armoni.
Duyguların en saf,
en derin ezgisi.
Sonsuza dek dinlemek istediğim.