Beklenmedik bir misafir gibi geldi. Hava, az önce güneşin vaadiyle gevşemişken, birden kurşuni bir perde indi gökyüzüne. O ilk damlalar… sanki gök, bir an tereddüt etti, sonra bıraktı kendini. Toprağın üzerine düşen o ilk damlanın çıkardığı ses, ne kadar da derin, ne kadar da özlenmiş bir nidaydı.

Yağmur, şiddetleniyor. Bu, kışın o buz gibi, can sıkan sırılsıklamlığı değil. Bu, bir arınma. Her şey, her yüzey, her yaprak yıkanıyor; üzerindeki kışın tozu, o uyuşukluğun ağırlığı akıp gidiyor. Sokaklar bir ayna oluyor, şehrin ışıklarını, kaldırımları ve aceleyle yürüyen insan silüetlerini yansıtıyor. Her damla, toprağa bir sır fısıldıyor.

Pencereden bakıyorum. Ağaçların dalları, üzerlerindeki taze yeşil tomurcuklarla, bu cömert suya boyun eğiyorlar. Toprak nefes alıyor. Kuru, çatlak teni suya doyunca koyulaşıyor, buharlaşıyor ve o unutulmaz kokuyu, o “yağmur sonrası” kokusunu salıyor havaya. Bu koku; tazelik, yeniden doğuş ve sessiz bir neşe demek.

Yağmur durduğunda her şey başka bir parlaklığa bürünecek. Gökyüzü tekrar açılacak ve güneş, bu taze yıkanmış dünyayı yaldızlayacak. Ama şimdilik, bu ritmik, huzur veren sesin içinde kalmak istiyorum. Bu, yalnızca bir su döküntüsü değil; bu, tabiatın yenilenme ayini. Ve biz, bu mucizeye tanık olan, sessiz izleyicileriz.