Bölüm 15 – Komutanlık Görevi (M.Ö. 4977)

Çöl güneşi tepede kavruluyor, kumların üzerinde sıcak hava dalgaları dans ediyordu. Khaalid, yaralı omzunu saran bezin üzerinden ter damlalarını hissediyordu. Ayla, biraz ötede su testisini taşırken endişeli bakışlarla onu izliyordu.

Uzakta, toz bulutları yükseldi. Önce köyün çocukları fark etti.
“Atlılar geliyor!” diye bağırdı biri.

Köylüler bir anda işleri bırakıp meydanın etrafında toplandılar. Toz bulutu içinden, altın rengi yeleleri rüzgârda savrulan dev bir atın sırtındaki adam belirdi. Yanında zırh parçalarıyla donatılmış elli savaşçı daha vardı.

Adamın yüzünde otoritenin verdiği sakin bir özgüven vardı. Üzerindeki işlemeli deriler, kemikten yapılmış kol zırhları ve omzuna asılı uzun mızrak, onun sıradan biri olmadığını gösteriyordu. Bu, Leopar Kral Kwakwu idi.
Atından ağır adımlarla indi, etraf sessizleşti.
“Khaalid…” dedi, derin ve yankılı bir sesle. ”Sen gelmedin… ama namın bize geldi.”

Khaalid, elindeki taş baltayı yere bıraktı.
“Ben sadece köyümü korudum.”

Kwakwu gülümsedi, ama bu gülüşte hem takdir hem de hesap vardı.
“Leopar bana kahramanlıklarını anlattı.”

Bir an durdu, bakışları taş baltaya indi.
“Ya da senin silahın… dilden dile dolaşıyor.”

Savaşçılardan biri öne çıktı, Kwakwu’nun eline oymalı bir mızrak uzattı. Kral mızrağı Khaalid’e doğru çevirdi.
“Madem köyünün şefi oldun… bundan sonra senin emrine askerler vereceğim. Onlarla hem köylerden vergi toplayacaksın hem de haydutlarla mücadele edip onları köyleri yağmalamasının önüne geçeceksin. Karşılığında, köyünün ödeyeceği vergiyi yarıya indireceğim.”

Meydanın etrafında fısıldaşmalar başladı. Bazı köylüler memnun, bazıları endişeliydi.
Khaalid bakışlarını yere indirdi.
“Benim görevim sadece kendi halkımı korumak… başka köylerden vergi toplamak değil.”

Kwakwu yaklaştı, omzuna ağır ama dostane bir el koydu.
“Ben de senin gibi başladım, Khaalid. Bugün kralım. Sen de benim gibi olacaksın. Leopar Kral Khaalid...”

Bu sözler Khaalid’in içinde bir şeyleri kıpırdattı. ”Köyünün vergisi yarıya inecek” sözü, Ayla’nın ve çocukların yüzündeki kaygıyı hafifletecek bir vaatti. Ama aynı zamanda bu teklif, onu köyünün çok ötesine taşıyacak bir kapıydı.
Kısa bir sessizlikten sonra başını kaldırdı.
“Köyümün yararına olacaksa… kabul ediyorum.”

Kwakwu tatmin olmuş bir şekilde başını salladı.
“Böylece ilk adımını attın, genç savaşçı. Yarın seni sınır köylerinden birine göndereceğim. Yanına on asker bırakıyorum. Artık sen benim adamımsın. Bu askerlerin komutanısın.”

Kwakwu atına binerken, köy meydanında garip bir sessizlik vardı. Bazıları gurur duyuyordu, bazıları ise endişeyle bakıyordu. Ayla, sessizce Khaalid’in yanına yaklaşıp fısıldadı:
“Bu yol seni nereye götürecek, Khaalid?”

Khaalid, uzaklaşan atlılara bakarak cevap verdi:
“Bilmiyorum… ama başladım artık.”
...
15.1. Sahara & Nil-7 Diyaloğu (M.S. 8000)

Sahara (merakla):
“Nil-7… Khaalid neden kabul etti? O sadece köyünü korumak istiyordu. Neden başkalarının vergisini toplasın ki?”

Nil-7 (sakince):
“Çünkü bazen kararlarımız sadece kendimiz için değildir, küçük kız. Köyünün yükü hafiflesin diye, kendi gönlündeki yükü ağırlaştırdı. Bu, liderlerin en zor sınavlarından biridir: başkasının iyiliği için kendi kalbini susturmak.”

Sahara (kaşlarını çatarak):
“Peki ama… bu doğru mu? Birilerine yardım ederken başkalarına zarar vermek… Khaalid iyi biri, böyle olmamalı.”

Nil-7:
“İyi ve kötü, çöldeki gölgeler gibidir. Güneşin duruşuna göre değişirler. Khaalid’in kalbi doğruyu arıyor ama yol bazen kaygan olabilir. Onu asıl sınav, eline verilen gücü nasıl kullanacağıyla bekliyor.”
Sahara (hafif kaygıyla):
“Ya Leopar Kral onu kandırıyorsa? Ya Khaalid sonunda kötü biri olursa?”

Nil-7 (yumuşak ama derin bir sesle):
“İşte bu yüzden hikâyeleri izliyorsun, Sahara. Çünkü seçimler her kahramanı şekillendirir. Bir kral, halkını koruyarak da hükmedebilir; korku salarak da. Khaalid’in kim olacağını, sadece onun kalbi belirleyecek.”

Sahara (düşünceli):
“Demek ki bazen en büyük savaş, düşmanlarla değil… kendi içimizle oluyor.”

Nil-7 (gururla):
“Evet, küçük kız. Bunu anlaman, Khaalid’in yolculuğunu izlemek kadar değerli. Çünkü sen de bir gün kendi yolunu seçeceksin.”