İstanbul'un gece ışıkları, yıldızlardan daha parlaktı. Acil nakil için bir kalp, Kartal'dan Şişli'ye taşınacaktı. Telsizden gelen ses acildi: "4 saatimiz var, sonra işe yaramaz."

Gece uçuşu, ayrı bir ustalık ister. Şehrin ışıkları aldatıcıdır, yüksek binalar sessiz bekçiler gibidir. Yardımcı pilotum Ece, rotayı hesaplıyordu: "Rüzgâr 20 knot batıdan, süremiz 12 dakika."

Hastane çatısına indiğimizde, beyaz önlüklü bir ekip koşuyordu. Soğutucu çantayı verdiklerinde, hemşirenin ellerinin titrediğini gördüm. "Hasta 7 yaşında," dedi kısık bir sesle.

Havalanalı 8 dakika olmuştu ki, anormal bir titreşim hissettim. Enstrümanlar yeşil ışıklarını koruyordu ama içimde bir şey yanlış diyordu. "Ece, sistemi kontrol et." Motor yağ basıncı düşüyordu. Acil durum protokolünü başlattık. alternatif hastaneye yöneldik.

Titreşim arttı, ama motor dayandı. İndiğimizde, bekleyen ekip çantayı kapıp koştu. Motoru kapattığımda, yağ sızıntısı vardı. Ece, "Nasıl anladın?" diye sordu. "O hissi tarif edemem," dedim, "helikopter benim uzuvum gibi. Ağrısını hissediyorum."

Ertesi gün, hastaneden haber geldi: ameliyat başarılıydı. Çocuğun ailesi bize küçük bir resim göndermişti: yatağında otururken, helikopter çizmiş.