İlk operasyon çağrısı, 03:17'de geldi. Sarpeller'de çığ düşmüştü, bir dağcı ekibi kayıptı. EC145'in kokpitinde, haritaları karıştırırken elim titriyordu. Tecrübeli kurtarmacı Murat, arka koltukta malzemeleri kontrol ediyordu. "İlk mi?" diye sordu, ben sadece başımı salladım. "Endişelenme," dedi gülümseyerek, "dağlar bize meydan okuyor, biz de onlara dans teklif edeceğiz."

Kar fırtınası, görüşü sıfıra indirdi. IFR uçuyordum, sadece enstrümanlara güvenmek zorundaydım. Aniden telsizden zayıf bir ses: "Buraya... lütfen..." Koordinatlar belirsizdi. Murat, FLIR kamerasını ayarladı. Ekranda, sıcaklık izleri görünüyordu. "Orada!" diye bağırdı.

Vadi öylesine dardı ki, rotor uçları kayalıklara 30 cm mesafede dönüyordu. Kar tipisi, helikopteri bir o yana bir bu yana savuruyordu. Yardım ipini aşağı saldığımızda, Murat gözlerimin içine baktı: "Sakin, nefes al. Onun hayatı senin ellerinde."

İlk dağcıyı kurtardığımızda, yüzü bembeyazdı. Donmak üzerdi. İkincisi ise kardeşiydi ve "O olmadan asla" diye inliyordu. Onları hastaneye yetiştirdiğimizde, sabahın ilk ışıkları ufukta parlıyordu. Revirde beklerken, dağcının ailesi geldi. Anne, ellerimi tuttu, öptü. Hiçbir söz, o dokunuştaki minneti anlatamazdı.