Karadeniz, aralık ayında amansızdı. 10 metrelik dalgalar, batmakta olan balıkçı teknesini bir oyuncak gibi sallıyordu. Sahil Güvenlik'ten gelen çağrıda üç kişi vardı. AW139'umuz fırtınaya meydan okuyordu.

Yaklaştığımızda, teknenin yarısı sulara gömülmüştü. Kurtarmacımız Deniz, ip merdivende sallanırken, "Ben hazırım Kaptan!" diye bağırdı. Rüzgâr, helikopteri bir metreden fazla oynatıyordu. İlk balıkçıyı aldığımızda, yüzündeki şaşkınlık ifadesini asla unutmayacağım.

İkinci kişi, yaşlı bir adamdı. Merdivenden çıkmakta zorlanıyordu. Aniden bir dalga, onu tekrar aşağı itti. Kalbim durdu. Deniz, kendini ipten aşağı bırakıp onu yakaladı. İkisini de çektiğimizde, nefes nefeydik.

Son balıkçı ise genç bir çocuktu, belki 18 yaşındaydı. Tekneyi bırakmak istemiyordu, "Babamın teknesi" diye ağlıyordu. Deniz onu zorla aldı. Tam havalandığımızda, tekne tamamen battı. Kokpitte, yaşlı adam ağlıyordu: "50 yıllık emek... denizle evlilik gibiydi."

Hastaneye bıraktığımızda, çocuk koşarak yanıma geldi: "Kaptan, bir gün ben de sizin gibi olacağım." Ona uçuş rozetimi verdim. Yıllar sonra, Sahil Güvenlik'te bir pilotla karşılaştım - göğsünde benim rozetim vardı.