Hikaye 11: Minik Kelebek Düş’ün Rengi
Yazar: Hüseyin TURHAL
Tırtıl halinden kurtulup bir kelebeğe dönüşen Düş, artık gökyüzünde süzülüyordu. Kanatları narindi, ama uçmak onu dünyanın en mutlu canlısı yapmıştı.
Düş’ün kanatları, krem rengi ve bej tonlarındaydı. Ormandaki diğer kelebeklerinki ise çok daha canlıydı:
Kelebek Kırmızı, kanatlarında ateş kırmızısı ve parlak siyah çizgiler taşırdı.
Kelebek Mavi, göz kamaştırıcı okyanus mavisinin en güzel tonlarına sahipti.
Kelebek Sarı ise sanki güneşi kanatlarına toplamış gibi altın sarısıydı.
Diğer kelebekler Düş’e baktıklarında, "Ne kadar da sıradan," diye fısıldıyorlardı.
Kelebek Kırmızı bir gün Düş’e yaklaştı. “Düş,” dedi. “Kanatların çok soluk. Neden kendini biraz renklendirmiyorsun? Böyle gri kanatlarla kimse seni fark etmez.”
Düş, üzüldü. Uçmayı ne kadar çok sevse de, kanatlarının sıradan olduğunu düşünmek onu mutsuz ediyordu.
"Keşke benim de Kırmızı gibi göz alıcı, Mavi gibi büyüleyici kanatlarım olsaydı," diye iç geçirdi.
Düş, kanatlarını renklendirmenin bir yolunu bulmaya karar verdi.
Önce, çayırdaki en parlak kırmızı çiçeğe kondu ve kanatlarını çiçeğin polenine sürdü. Birkaç saatliğine kanatlarının kenarı kızıla dönmüştü, ama rüzgarın ilk esişiyle renk uçtu.
Sonra, Mavi’nin sahip olduğu gökyüzü rengini almak için bir gölün kenarındaki mavi kayalara sürtündü. Sadece çamurlu ve ıslak oldu.
Düş, yorgun ve hayal kırıklığıyla eski bir meşe ağacının gölgesine kondu. Artık denemekten yorulmuştu.
“Ben hep sıradan kalacağım,” diye düşündü.
O sırada, ağacın gövdesinde yaşayan yaşlı ve bilge bir Baykuş Anne onu izliyordu.
Baykuş Anne, nazikçe sordu: "Neden bu kadar kederlisin, küçük Düş? Gökyüzünde uçan her kelebek, mutluluğun kendisidir."
Düş, gözyaşlarıyla cevap verdi: "Kanatlarımın rengi yok, Anne. Diğerleri gibi özel değilim. Kimse benim güzelliğimi fark etmiyor."
Baykuş Anne, başını salladı. "Yanılıyorsun, Düş. Senin kanatların 'düşünce' ve 'sessizlik' renginde. Ve bu, çok nadir bir renktir."
"Ama neden?" diye sordu Düş.
"Çünkü," dedi Baykuş Anne, "Ormandaki tüm renkler güzeldir, ama bazı renkler diğerlerine göre daha çok iş yapar. Bak şimdi etrafına."
Baykuş Anne, Düş’ün dikkatini yakındaki bir karınca yuvasına çekti. Yuvanın üzerinde, kanatları Kırmızı ve Mavi olan iki kelebek, avcı bir kuşun dikkatini çekiyordu. Kuş, parlak renkli kelebeklerin peşindeydi.
Baykuş Anne devam etti: "Senin krem ve bej rengin, meşe ağacının kabuğu ve kurumuş yaprakların rengine çok benziyor. Bu, senin mükemmel kamuflajın."
Düş, kanatlarının renginin onu ağacın üzerinde neredeyse görünmez yaptığını fark etti.
Baykuş Anne: "Senin rengin, gürültü yapmadan, acele etmeden, kendini saklayarak doğayı izlemeni sağlar. Sen, sessizliğin ve güvenliğin rengisin. Sen, diğerlerine göre daha uzun süre yaşayabilir ve daha uzağı görebilirsin."
Düş gülümsedi. Artık kanatlarını renklendirmeye çalışmıyordu. Kanatlarının rengi onu sıradan yapmıyordu; aksine, onu benzersiz ve özel yapıyordu. Onun rengi, en iyi gizlenme yeriydi.
O günden sonra Kelebek Düş, kanatlarının rengiyle gurur duydu. Kırmızı ve Mavi kelebekler ne kadar güzel olursa olsun, Düş, kendi renginin gücünü ve kendisi olmanın mutluluğunu keşfetmişti.
Verilmek İstenen Mesaj:
Herkesin yeteneği ve güzelliği farklıdır. Başkalarına benzemeye çalışmak yerine, kendi özgün rengini ve gücünü kucakla. Çünkü seni 'sen' yapan şey, seni diğerlerinden ayıran o özel yanındır.