Gülüşlerin sahte, biliyorum artık.
O parlak, o göz kamaştırıcı sahne ışığı,
ardında sakladığın koca bir hiç.
Donmuş bir gölün yüzeyi gibiydi,
altında dipsiz, buzlu bir karanlık.
Sevgin de sahte,
bir gösteriden ibaret.
Beni sevmedin,
beni sadece bir ayna yaptın kendine.
Kendi hayranlığını yansıtan,
senin mükemmelliğini tasdikleyen
bir ses yankısıydım ben.
Oysa ben, seni gerçek sandım.
Kendini düşünen narsist sevgilim,
senin dünyanda tek bir Güneş var,
o da sensin.
Diğerleri sadece gezegen,
senin yörüngende dönmek zorunda.
Ama artık yörüngenden çıktım.
Savruldum, evet,
ama artık özgürüm.
Senin o cilalı maskenin ardında,
korkak bir çocuk saklı.
Hep daha fazlasını isteyen,
hiçbir zaman gerçekten doymayan.
Ben sana her şeyimi verdim,
sen ise bana bir illüzyon.
Şimdi o sahte ışıkların söndü.
Perde indi.
Geriye sadece bir harabe kaldı,
ama o harabenin ortasında
ilk defa kendi nefesimi duyuyorum.
Temiz, katıksız, sahte olmayan.
Sen, kendi yalanında boğulmaya devam et.
Ben, bu molozların altından kalkıp
gerçek bir dünya kuracağım.
Ve o dünyada,
ne senin sahte gülüşlerine,
ne de o bomboş sevgi gösterilerine
asla yer olmayacak.
Hoşça kal,
kendi kendine hayran olan yalnızlığınla.