Bir cam fanusun içindeyim sanki,
Hava var ama nefes dar.
Dışarısı pırıltılı, sen'li,
İçerisi yavaş yavaş kararan bir mezar.
Büyüleyici bir illüzyon kurdun etrafıma,
Önce bir tanrı gibi sundun kendini,
Sonra yavaşça söküp aldın tüm ışığımı.
Şimdi sadece senin yansıman var gözlerimde,
Benliğim, bir silüet,
Gölgene karışmış, kayıp.
Sesin, en tatlı melodiydi,
Şimdi yankılanan bir emir,
Kulağımda sürekli,
"Sen eksiksin, sen yetersizsin,
Sen bensiz bir hiçsin."
Parmaklıklar görünmez,
Ne zincir ne kelepçe,
Ama ruhumun bilekleri morarmış,
Görünmez bir baskıyla.
Çıkış kapısı nerede?
Hangi anahtar bu kilitleri açar?
Biliyorum, anahtar bende olmalı,
Ama ellerim titrek, zihnim sisli,
Senin gölgende unutmuşum kendimi.
Her denemem bir başarısızlık,
Sanki bir mıknatıs çekiyor beni geri,
O zehirli, o bağımlılık yapan ilgiye.
Bir yudum sevgi sunuyorsun,
Sonra okyanuslarca soğukluk.
Bu gelgit arasında boğuluyorum,
Kendi kıyılarımı kaybetmiş bir denizci.
Kurtulmak istiyorum,
Bu fanusu kırmak,
Kendi adımı yeniden hecelemek,
Kendi ışığımı yakmak.
Ama bir anlık cesaret,
Bin yıllık korkuya çarpıyor.
Çünkü sen, bir narsist,
Tutsaklığımın hem gardiyanı
Hem de sahte vaadi.
Ve ben, hala o vaadin peşinde,
Yeniden canlanmayı bekleyen
Uyuşmuş bir kalp.
Ne zaman uyanacak bu kâbustan?
Ne zaman başlayacak
Kendi gerçekliğimin serbest şiiri?