Her şeyimi aldın,
sonra bir gölge gibi uzaklaştın.
Her şeyin sessizliğinde,
o küstahça kaçışında.
Mesajıma cevap vermedin,
boşluğa attığım çığlıklar
sana bir fısıltı bile olmadı.
Duygularıma sessiz kaldın,
bir taşın katılığıyla.
Kini, nefreti kustun bana,
o zehirli kelimelerle.
Hep beni suçladın,
kendi kusurlarının aynasını kırdın üzerimde.
Beni değersiz haline getirdin,
bir toz zerresi kadar önemsiz.
Bazen küstün,
o sessiz duvarların ardına sığındın.
Bazen güldün,
o sahte neşeyle, isteğini alana dek.
İstediğin her şeyi aldın,
bir yağmacı gibi, doymaz bir açlıkla.
Sonra tekrar o sessizliğe gömüldün.
Kaçtın, uzaklaştın,
bir hiç uğruna harcadığın hayatımdan.
Küstah oldun,
o kibirli duruşunla.
Acımasız narsist sevgilim,
ne yaptımsa yaranamadım.
Senin için yeterli değildim,
çünkü sen hiçbir zaman doymayacaktın.
Hep kendini haklı gördün,
senin dünyanda tek doğru sendin.
Sadece kendi çıkarını düşündün,
bir hesap makinesi gibi, soğuk ve kesin.
Beni merdiven olarak kullandın,
yükseklerine çıkmak için bir basamak.
Artık yeter!
Zalim narsist sevgili,
duygularımı görmedin,
çünkü seninki kördü.
Beni sevmedin, bir gün bile.
Sadece benim sevgimi kullandın.
Her şeyimi aldın:
Duygularımı,
Zamanımı,
Kalbimi,
Sevgimi,
Paramı... her şeyimi aldın.
Beni yalnız bıraktın.
Ama o yalnızlıkta,
gerçek yüzünü gördüm sonunda.
O maske düştü,
o çamur atan sevgili,
o çirkin gerçeğinle kaldın geride.
Ve ben,
aldığın her şeyin boşluğunda,
yeni bir kendimi inşa etmeye başlıyorum.
Bu kez, sana kapalı.
Sonsuza dek.