Beşikte değilim artık, büyüdüm,
Ama sen,
Bırakmadın beni o bebeklik uykusundan.
Bir elin omzumda,
Diğer elin kalbimin kilidinde.
Beni kendin yaptın,
Kendi yansımanın kusursuz parçası.
Her gülüşüm senin izninle,
Her gözyaşım, senin dramatizasyonun için.
Adım neydi unuttum,
Şimdi sadece "senin olan",
"Senin eserin",
"Senin hayranın" olarak anılıyorum.
Ne zaman nefes alsam derinlemesine,
Hemen oradasın,
Havamı kesen bir gölge,
Fısıldıyorsun:
"Bensiz yaşayamazsın, bak, omuzların çöküyor."
Oysa benim omuzlarımda senin yükün var,
Senin mükemmeliyetçiliğinin ağırlığı,
Senin sonsuz ilgi açlığın.
Ben bir kuyu oldum,
Senin kendini alkışlama sesinin yankılanması için.
Beş yaşındaki çocuk gibi,
Sürekli onay arıyorum bakışlarında,
Yanlış bir hareket yapsam,
O soğuk, yargılayıcı sessizlik,
En büyük cezadan daha ağır.
Yürümeyi öğrendim sanmıştım,
Ama her adımımda,
Beni izleyen bir çift göz var,
Hata yapmamı bekleyen,
Dizlerimin kanamasını arzulayan.
Kendi hayallerim, küçük, kırık cam parçaları,
Senin devasa, parlak vitrininin altında ezilmiş.
Hangi vitrin? Senin kendini sergilediğin hayat.
Bırak beni,
Sonsuzluğa uzanan kordonu kes.
Ben kendi başıma düşüp kalkmayı öğrenmeliyim.
Ben, senin gölgenin arkasındaki o eski ben,
Hâlâ bir yerlerde fısıldıyor:
"Uyan, artık beş yaşında değilsin."
Ama o fısıltı sana yetiyor,
Hemen oradasın, elimi tutuyorsun,
"Korkma," diyorsun, "ben varım."
Ve ben yine, o sahte güvenliğe hapsoluyorum.
Bir gün, o eli iteceğim.
Düşeceğim.
Ama düştüğüm yerden
İlk kez kendim kalkacağım.
O gün, beş yaşındaki ben değil,
Yetişkin, özgür ben doğacak.
Ve sen, sadece bir anı olacaksın,
Uzak ve bulanık bir fotoğraf
Kendi çektiğin albümde.